Εδώ και 4 χρόνια ,
ένα μήνα και 22 ημέρες …… η καρδιά μου έχει 2 πατουσάκια που τρέχουν σε όλο το
σπίτι!
Εδώ και 4 χρόνια, ένα μήνα και 22 ημέρες …… η καρδιά μου
έχει 2 γκριζοπρασινογάλαζα ματάκια που πετάνε σπίθες!
Εδώ και 4 χρόνια, ένα μήνα και 22 ημέρες …… η καρδιά μου έχει
2 χειλάκια σαν κερασάκια!
Εδώ και 4 χρόνια, ένα μήνα και 22 ημέρες ….. η καρδιά μου
έχει 2 χεράκια που προσπαθούν να αγκαλιάσουν οοοοολο τον κόσμο!
Εδώ και 4 χρόνια, ένα μήνα και 22 ημέρες …… είμαι μανούλα!
Εχω τον ομορφότερο και πολυτιμότερο τίτλο που μπορεί να έχει
κάποιος στη ζωή του!
Και κάθε μέρα πασχίζω
να σταθώ άξια του τίτλου αυτου!
Πόσο δύσκολο είναι αυτό ….. αλλά και πόσο όμορφο!
Ερχονται όμως κάποιες στιγμές που και εγώ νιώθω τοσο
αδύναμη!
Ανήμπορη! Ένα τίποτα!
Όπως την ώρα που μπήκα στο σπίτι κρατώντας την «καρδιά» μου από το χέρι και διαπίστωσα
πως τα πάντα ήταν μαντάρα!
Όπως την ώρα που διαπίστωσα πως τηλεοράσεις, dvd, καμερα, φωτογραφικη,
κοσμήματα , ρούχα είχαν κάνει φτερα!
Όπως την ωρα που είχα αγκαλιά μου το παιδί μου που έτρεμε από
τον πανικό!
Όπως την ώρα που μου είπε μαμα φοβαμαι!
Και εγω;
Εγω; Τι;
Πώς να της μεταδώσω την ασφάλεια του σπιτιου όταν και εγω
δεν την ενιωθα;
Πως να ειμαι μαμά …. Όταν και εγώ νιώθω ανήμπορο παιδι;
Εχω οργή … θυμό ….. φόβο!
Αλλά δεν πρέπει να έχω τίποτα!
Μόνο ένα χαμόγελο και μια ζεστη αγκαλιά!
Αλλά πως; Με τι κουραγιο;
Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου!
Προσπαθώ να μαζεψω ότι μας απέμεινε!
Προσπαθώ να σταθώ βράχος για το παιδί μου!
Χάθηκα!
Και θα εξακολουθήσω να είμαι χαμένη!
Η «καρδιά» μου με χρειάζεται!
Και εγω θα είμαι εκει!
Χρωστάω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ συγγνώμη στην Ρένα Χριστοδουλου!
Δεν κατάφερα να στείλω να συρτάρια μας για την έκθεση!
Το δικό μου καταστράφηκε …….. βρέθηκε πεταμένο και σπασμένο
στο πάτωμα!
Να προσέχετε!!!!!!!
