Για εσένα Κατερίνα ....

Είναι μεσάνυχτα. 

Ξενυχτώντας στο προσκέφαλο της άρρωστης κορούλας μου, φέρνω στο νου μου τη μητέρα μου και τις μητέρες όλου του κόσμου, που πονούν και ξαγρυπνούν δίπλα στα παιδιά τους.

 'Εχω τόσα να πω στις κόρες μου, συμβουλές, αγωνίες, αλλά ξέρω ότι δεν θα με καταλάβουν.

 'Οχι, μέχρι να γίνουν κ:ι εκείνες μητέρες.

 Όπως έγινε και με μένα.
'Οταν κοίταξα τη μητέρα μου, μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, πόσο διαφορετική την είδα!

 Πόσο πιο καλά την ένιωσα!

 'Ολα αυτά τα χρόνια που στεκόταν δίπλα μου, φώτιζε το δρόμο μου και με προστάτευε να μην τσακίστω στις δυσκολίες της ζωής. 

Για πόσα μετάνιωσα!

 Για συμβουλές της που αγνόησα, για πικρά λόγια που της είπα και την πόνε σα.

 Πολλές φορές είχα ακούσει για το μητρικό ένστικτο και ότι μια γυναίκα, όταν φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, ξέρει τι να κάνει, πώς να φερθεί.

 Όλα ήταν ένας μύθος.
Το μητρικό ένστικτο δεν έρχεται με τη γέννηση ενός παιδιού.

 Κτίζεται μέρα με τη μέρα, με αγάπη και υπομονή.

 Μάνα δεν είναι αυτή που απλά τεκνοποιεί, αλλά αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί.

 Που πονάει στον πόνο του, που κλαίει στην αρρώστεια του, που ζει την κάθε του στιγμή, που απλώνει το χέρι της στις δυσκολίες του.
Στα τριάντα τρία μου χρόνια ευχαριστώ το Θεό που με ευλόγησε να έχω δίπλα μου δυο γυναίκες φωτεινό παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης. 

Τη μητέρα μου και τη μητέρα του συζύγου μου. Είμαι υπερήφανη που είμαι κόρη τους και θα ήθελα να τους μοιάσω. 

Να είμαι πάντα για τα παιδιά μου, ό,τι είναι εκείνες για μένα. 

Φάροι ζωής αναμμένοι.

(Αντιγόνη Βασιλείου)

Ένα κομμάτι πεύκο ....

στα χέρια του Παντελή ..... 

και μετά στα χέρια τα δικά μου ..... 

Για εσένα Κατερίνα!

Να προσέχεις το φάρο της ζωής σου!

Είναι τόσο πολύτιμος!